Πέμπτη 19 Ιουνίου 2008

ΚΑΖΙΑΛΕ ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ
Πριν από τέσσερα χρόνια άρχισα να δουλεύω με το ύφασμα, ένα υλικό πολύ κοντά σε μένα, γεννημένο από την ανάγκη της καθημερινής ζωής. Αρχικά ξήλωνα λινάτσα, δημιουργώντας "ατυχήματα" στην επιφάνειά της, και σιγά σιγά χωρίς να το καταλάβω βγήκα στο χώρο φτιάχνοντας έργα από το αποδομημένο υλικό. Όλα ελαφριά και ρευστά, πήραν τη μορφή που τους έδωσε αυτό.
Σε ύφασμα γεννιόμαστε και πεθαίνουμε, αυτό μας καλύπτει, μας ντύνει, μας προστατεύει. 'Ετσι ένα προστατευτικό κέλυφος έγινε η εμμονή μου και άρχισα να κινούμαι μεταξύ φυσικού και ανθρώπινου. Η φωλιά, τα καταφύγια των εντόμων και των ζώων, το σπίτι. Πιο ανοιχτά τα πρώτα, πιο κλειστό ιδιωτικό το σπίτι, όλα απλά γεωμετρικά και βιόμορφα σχήματα, που η δομή τους καθορίζεται από τα υλικά. Γιούτα, σιζάλ, σχοινί, λινάρι, άλλες φυσικές ίνες, ξύλινα θραύσματα, φλοιοί, ρίζες και κληματόβεργες, χωρίς να μεταποιούνται, λειτουργούν σαν βασικό στοιχείο.
Κινούμαι στις τρεις διαστάσεις και δανείζομαι κι άλλη μια, το χρόνο. Το χρόνο που απαιτείται για την ανεύρεση των υλικών μου και τη δημιουργία των έργων.
Κατόπιν με μία χειρωνακτική διαδικασία, με το να πλέκω, να δένω κόμπους, να διασταυρώνω νήματα, δημιουργώ αυτές τις ασύμμετρες φόρμες, που θέλω να παίζουν με το φως και τη σκιά.